Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Άκου ανθρωπάκο

Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή απο σένα εξαρτάται το μέλλον
της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημά σου στη ζωή
είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου.Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο,
άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γι'αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς.
θα 'χες απο καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την
καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου... αν διέθετες
στην καθημερινή σου ζωή έστω και μια στάλα αυτοσεβασμό. Αν συνειδητοποιούσες,
πραγματικά συνειδητοποιούσες, πως χωρίς εσένα η ζωή δεν θα συνέχιζε
ούτε μια ώρα.



  • ...Γι'αυτό σου λέω, ανθρωπάκο, έχεις χάσει την αίσθηση ότι καλύτερου υπάρχει
μέσα σου. Την κατέπνιξες. Κι αν τύχει και βρεις κάτι αξιόλογο στους άλλους,
στο παιδί σου, στη γυναίκα σου, τον άντρα σου, τον πατέρα ή την μητέρα σου,
 το σκοτώνεις. Είσαι πολύ μικρός, ανθρωπάκο, και θες να παραμείνεις μικρός.
  • ...Ναι έτσι είσαι, ανθρωπάκο. Καταβροχθίζεις με βουλιμία ό,τι σου προσφέρεται, 
αλλά εσύ ο ίδιος είσαι ανίκανος να δημιουργήσεις. Γι' αυτό βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι , 
γι'αυτό είσαι αυτό που είσαι. Γι'αυτό περνάς μια ολόκληρη ζωή κλεισμένος
σε ένα ζοφερό γραφείο, χτυπώντας μονότονα τα πλήκτρα μιας αριθμομηχανής.
Καμπουριάζεις σκυμμένος πάνω από ένα σχεδιαστήριο ή ασφυκτιάς, παγιδευμένος
στο ζουρλομανδύα του γάμου και στην αίθουσα διδασκαλίας, παρόλο που αντιπαθείς τα παιδιά.
 Είσαι ανίκανος να αξιοποιήσεις οτιδήποτε. Ποτέ δε θα κατεβάσεις μια πρωτότυπη ιδέα κι
αυτό γιατί πάντα παίρνεις, δίχως να δίνεις το παραμικρό. Συνήθισες να απλώνεις το χέρι
και να παίρνεις εκείνο που σου δίνει έτοιμο κάποιος άλλος.

Δεν υπάρχουν σχόλια: