Θα μπορούσε να είναι αλλιώς…

Λίγο πριν ή λίγο μετά το μακελειό, λίγο πριν ή λίγο μετά την ανοησία, αναρωτιέμαι για πιο λόγο δεν διαπιστώνουμε το πιο απλό πράγμα. Ότι τα πράγματα θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Φοβάμαι ότι οι περισσότεροι από εμάς ζούμε αφηρημένα. Μην μπορώντας να κοιτάξουμε πιο πέρα από τον ανθρωπάκο που κρύβουμε μέσα μας .Ανθρωπάκια εγκλωβισμένα σε ένα γραφείο, σε έναν γάμο, ικανοποιημένοι με ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι και ακριβά παπούτσια. Ζώντας μια ζωή «συγκεχυμένη, ακαθόριστη ,σαν ένα όνειρο». Υπνωτισμένοι κινούμαστε χωρίς να μπορούμε να σκεφτούμε ότι λίγο πριν φύγουμε από εδώ, οι περισσότεροι θα σκεφτούμε τί νόημα είχε να είμαι ένας περαστικός , γιατί δεν κάναμε κάτι για να αλλάξουμε αυτό που κάθε άνθρωπος αναγνωρίζει πλέον ως σάπιο , μη ουσιώδες. Και αν μας πρότειναν να ζήσουμε ξανά  τη ζωή  μας θα φωνάζαμε ναι! ναι! Και θα ήμασταν πάλι ανθρωπάκια, θα πηγαίναμε σχολείο, πανεπιστήμιο, θα γινόμασταν επιστήμονες θα φτιάχναμε ipad,   ως αχάριστα όντα θα ζητούσαμε συνεχώς κάτι παραπάνω …μόνο για μας βέβαια… και σαν καλά ανθρωπάκια θα κινούμασταν στον μικρόκοσμό  μας, συνεχώς αποπροσανατολισμένοι. Στεναχωριέμαι βέβαια που σε βλέπω να πεθαίνεις από την πείνα ,μα… ανθρωπάκι είμαι δεν μπορώ να σε σώσω. Γνωρίζω πως φτάνει για όλους, αλλά συγχρόνως μου αρέσει που είμαι προνομιούχος. Δεν μπορώ να περνώ με το τρένο και να  σε βλέπω  απροστάτευτο από το κρύο, κάτω από ένα βαγόνι , κυνηγημένο. Και σκέφτομαι σε τι υπερέχω στα αλήθεια και γιατί δεν κάθεσαι δίπλα μου;

Είναι απλό. Τα πράγματα θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι αλλιώς. Μα γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε πράξη κάτι τόσο απλό;

Πόσο λίγοι είμαστε για αυτό το λίγο που μας χαρίστηκε;